Współpraca rodziców ze szkołą dziecka

Wstęp pracy dyplomowej

Po co szkole są potrzebni rodzice? Istnieje wiele odpowiedzi, ale najszybciej przychodzi do głowy jedna odpowiedź – „zarówno nauczycielom, jak i rodzicom zależy na rozwoju dziecka”(J. Dzierzgowska 1999 str.11). Proste, prawda, ale zapytajmy siebie samych w jaki sposób my rodzice uczestniczymy w życiu szkolnym dziecka ? Następuje długa cisza, bo oprócz kilku w roku szkolnym wywiadówek nic ze szkołą nas nie łączy. Mamy upragnioną demokrację, chcemy o wszystkim wiedzieć i sami decydować, a najbardziej jeśli w grę wchodzą nasze dzieci, które w szkole spędzają ¼ swojego życia. Szkoły nie bardzo chcą współpracować z rodzicami, ani rodzice nie wiedzą jak mają się za tą współpracę zabrać, ponieważ uważają się za „zbiór luźnych osób” (I. Dzierzgowska 1999 str.11). Aby przekonać szkołę, że jednak warto z nami współpracować trzeba zmienić zasady wzajemnego współdziałania :patrzenie na siebie nie jak na obcych sobie ludzi, ale na zespół, który może razem dużo dobrego zrobić dla dzieci.

Najczęściej rodzina istniała dla szkoły, a rodzice pełnili w niej rolę drugorzędną, rolę klientów. Często traktowano ich jako tych, którzy mają wykonywać zalecenia nauczyciela – wychowawcy. Dla nich zarezerwowano zadania o charakterze pomocniczym, np. naprawę sprzętu, załatwianie środków finansowych, pomoc przy remontach.

Współpraca rodziców z nauczycielami zdaniem M. Winiarskiego ujawniała się w takich formach jak :

-          kontakt na zebraniach, imprezach klasowych i szkolnych

-          pomoc w rozwiązywaniu problemów finansowych i wychowawczych

-          formalizowaniu relacji i ich doraźności.

W modelu tym zabrakło podstawowego czynnika, a mianowicie dialogu, opartego na wzajemnej akceptacji i zrozumieniu.

Obecne zmiany w systemie edukacji ujawniły korzystne tendencje

zachodzące w relacjach rodzice – szkoła. Ta ostatnia ukierunkowuje swoje działania na rodzinę która zapobiega o to, by kształcenie ich dzieci było efektywne i odbywało się w poczuciu bezpieczeństwa i wolności.

Aktywne włączenie rodziców do współpracy z nauczycielami jest bardzo

ważnym elementem w procesie przemian, jakie dokonują się w systemie oświaty. Ażeby ta współpraca przynosiła oczekiwane rezultaty nie tylko rodzice, ale przede wszystkim nauczyciele muszą być świadomi zmiany stylu i charakteru działania. To dorośli tworzą dziecku dobre lub złe warunki rozwoju i wychowania. Dlatego współpracy nauczyciela – wychowawcy z rodzicami powinna towarzyszyć troska o zaspakajanie jego aktualnych potrzeb i przyszłych losów dziecka. Rodzice powinni wspierać działania stymulujące wielostronny rozwój ucznia. Celem dla nauczyciela powinno stać się budzenie zainteresowania rodziców światem dziecięcych przeżyć, tym co się dzieje w przedszkolu, szkole. Pod wpływem wzajemnych kontaktów wychowawczych utwierdza się lub zmienia się świadomość pedagogiczna rodziców. Zaczynają oni zdawać sobie sprawę, że dzieci właśnie od nich przejmują wzorce i opinię, że to najczęściej od ich postaw zależy chęć dzieci do nauki, ich stosunek do szkoły, nauczycieli i rówieśników.

Współpraca wychowawcy i rodzica pozwala wytyczyć cel w wychowaniu

i nauczaniu oraz konsekwentnie dążyć do jego osiągnięcia. Podstawowym warunkiem pomyślnie układającej się współpracy z rodzicami jest zdobycie zaufania. Rodzice, którzy darzą opiekuna dziecka zaufaniem, mogą dostarczyć szeregu informacji o uczniu. Mogą także szczerze rozmawiać o pracy nauczyciela i szkoły, wyrażając swoje opinie.